Luuk (31)
Luuk heeft een aantal studierichtingen geprobeerd en belandde uiteindelijk in de horeca. Hier leek hij jaren goed op zijn plek te zitten. Contact met mensen vindt hij het leukste wat er is en in de horeca kwam dat mooi samen. Omdat Luuk het wel belangrijk vindt om te blijven groeien, kwam hij uiteindelijk op een managersfunctie terecht. Een mooie baan, maar het contact met mensen werd minimaal. Luuk merkte dat het werk hem niet meer zo veel voldoening gaf als vroeger, maar in de “sleur van het leven”, zoals hij het noemt, ging hij gewoon door.
Dit veranderde toen de horecazaak dicht moest vanwege Corona. Luuk: “ik had ineens de rust om na te denken over wat ik nu echt wilde. Ik voelde al jaren dat ik niet meer helemaal op mijn plek zat, maar nooit eerder gunde ik het mezelf om even stil te staan. Nu werd ik eigenlijk gedwongen om een stapje terug te doen. Achteraf had ik dat veel eerder moeten doen”.
Zijn vader wees hem op het Lefgozer traject. Luuk had zichzelf tot die tijd nooit in de zorg zien werken. “Als je me 3 jaar geleden had gezegd dat ik nu in de zorg zou werken, had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Ik heb me nooit gerealiseerd dat werken in de zorg iets voor mij zou kunnen zijn”. Het is niet dat Luuk het geen mooie sector vond, maar hij had gewoon nooit de tijd genomen om te bedenken hoe het zou zijn om in de zorg te werken.
Toen Luuk zich ging verdiepen in Lefgozer voelde het als een schot in de roos. “Ik had meteen het gevoel dat dit het voor mij zou kunnen zijn. Een aantal mensen in mijn omgeving was wel wat kritisch. Ik had in het verleden natuurlijk al vaker wat loopbaankeuzes gemaakt die niet uitpakten zoals ik had gehoopt. Maar het grootste deel van mijn omgeving was net zo positief als ik. Mensen die mij echt goed kennen vinden de zorg ook echt iets voor mij. Het voelt deze keer voor mezelf ook echt anders.”
Luuk is in april 2021 gestart met zijn opleiding tot Verzorgende IG bij BrabantZorg. “Het leukste aan werken in de zorg is dat je krijgt wat je erin stopt. Je kan verschil maken met de kleinste dingen. Een grapje, een goed gesprek. Je geeft iets wat iemand zelf niet meer zo goed kan.”
Er is weinig aan het vak dat hij niet leuk vindt. Als hij dan toch iets moet noemen dan is het de roosterdruk. “Als je wil kan je iedere dag werken. In het begin deed ik dat ook, maar op een gegeven moment loop je op je tandvlees. Dat is gewoon ongezond. Naast mijn werk en opleiding, ging ik ook nog trouwen en kochten we een huis. Het lukt dan niet om alle ballen hoog te houden. Ik heb wel geleerd dat er best eens een bal mag vallen, als je je daarna maar weer herpakt. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik niet meer dan 5 dagen per week werk, niet te vaak laat/vroeg draai en regelmatig 2 dagen aaneengesloten vrij heb.”
Waar Luuk even aan heeft moeten wennen, is dat ‘de dood’ ineens onderdeel van je werk is. “Ik heb geleerd dat elk overlijden anders is. Ik heb nu 4 a` 5 overlijdens meegemaakt. Een dame die overleed zat niet meer op haar plek in het leven. Ze was onrustig en het was op. Ik heb haar en haar familie tot het laatst mogen begeleiden. Dat was erg mooi om te doen. Ik heb ook meegemaakt dat een bewoonster ‘s nachts in bed is overleden. Dat is gewoon weer heel anders. Het was in het begin best zoeken hoe ik hier mee om moest gaan: “Wat werkt voor mij en hoe gedraag ik me als professional/ambassadeur van BrabantZorg?” Ik wist dat een bewoonster, waar ik een erg goede band mee had, op korte termijn zou komen te overlijden. Ik heb advies gevraagd bij mijn docent van school. Zij gaf de gouden tip: als je het lastig vindt, zeg dat dan gewoon! Het klinkt heel simpel, maar mij gaf dat de handvatten om er mee om te gaan. Ik heb toen langzaam het proces van afscheid nemen ingezet. Ik zei tegen de bewoonster dat ik het leuk vond om haar gekend te hebben, het fijn vond dat ik haar mocht verzorgen en ik haar zou gaan missen als er niet meer zou zijn."
We vroegen Luuk of hij wel eens naar een uitvaart van een bewoner gaat. “Tot nu toe heb ik dat nog niet gedaan. Ik ken de bewoners enkel met dementie, maar er zit natuurlijk een heel leven voor. Een leven dat ik niet ken. Voor mij voelt de uitvaart dan niet helemaal de goede plek. We hebben collega’s die dat wel doen en ik respecteer ook hun keuze om wel te gaan.”
Even een wat luchtiger onderwerp. Luuk werkt samen met twee mannen op een afdeling. Zoveel mannen op een afdeling, dat zie je niet vaak. “Ik moedig het echt aan dat er meer mannen in de zorg komen. Je krijgt echt een andere reactie van bewoners. Mannen stralen toch wat anders uit dan vrouwen. Bij sommige bewoners helpt het dat er een man bij is. Ik denk dat het beeld vanuit de traditionele rolverdeling nog steeds heerst dat de zorg een sector is waar met name vrouwen werkzaam zijn. Ik heb voor dit traject gekozen vanwege werkgeluk, dat staat voor mij bovenaan. Maar met een initiatief als Lefgozer is het mogelijk om je om te laten scholen naar de zorg en daarnaast een passend salaris te ontvangen, dat maakt dit traject aantrekkelijk. Ik gun het iedereen om deze stap te maken.”